Vanochtend zat ik me te bedenken wat voor verhaal ik vandaag zou gaan delen. In de gekte van de wereld is het soms lastig om weer bij jezelf te komen en iets moois en inspirerends op papier te zetten.
Ik zit te kijken hoe een van de katten waar ik op dit moment op pas zijn weg naar buiten aan het vinden is en merk dat dit mijn inspiratiebron is voor vandaag die in het klein visualiseert waar we allemaal op dit moment doorheen gaan.

Al heel wat jaartjes oud, blind en doof, maar aan zijn neus mankeert niets.
Simba's wereld is steeds kleiner geworden. Hij leeft bijna alleen nog maar in de keuken, want dat is bekend terrein. Daar wordt regelmatig eten voor zijn neus gezet en kan hij ongestoord slapen. Want met nog drie andere katten en een hond die in hetzelfde huis leven, is het lastig om nog je plekje te eisen als je zo oud bent.

Ongeveer twee keer per dag staat een uitdagende trip naar buiten op hem te wachten. Hij moet immers toch even naar het toilet. Eerst langs de katten die hem grommend op staan te wachten om een flinke klap aan hem uit te delen. Vervolgens ligt er opeens een berg op de route waar hij zijn neus tegenaan stoot. 'Die lag er gister toch nog niet?' Hij voelt een trilling van iets dat opstaat en een zware adem doen zijn snorharen bewegen. Hij deinst terug en weet niet wat hem overkomt tot een hondenlucht zijn neusgaten binnenkomt. Verstijfd blijft hij staan, wachtend wat er gaat gebeuren, maar het blijft stil.
Wanneer de omgeving stabiel lijkt, zet hij toch maar weer een paar voorzichtige stappen richting het kattenluik. 'Gelukkig...' hoor je hem denken met een hartslag van 180. 'Eindelijk voel ik weer de frisse buitenlucht'.

Daarna weer de toch naar binnen waar nog steeds de katten hem op liggen te wachten en de hond zijn blaffen moet inhouden van mij.
Na tien spannende minuten heeft hij eindelijk weer zijn veilige plekje gevonden in het keukenraam. Hij voelt hoe een hand hem bemoedigend een aai over zijn bol geeft. Luid knorrend geniet hij van dat moment. Daar doet hij het allemaal nog voor. Genieten van de aandacht en zorgen voor de goede energie in huis.


Ik vond het een mooie visualisatie van waar we doorheen gaan. We voelen ons misschien opgesloten, onze wereld wordt klein omdat we contact met anderen liever vermijden. We zijn blind en zien niet waar het onheil zich schuil houdt, maar tegelijkertijd moeten we toch soms naar buiten voor iets als een boodschap of mensen waar we voor zorgen.
Laten we niet vergeten dat na deze spannende momenten ook momenten komen van genieten en de energie van boven voelen die ons steun en kracht geeft om door te gaan.